Emocija straha ispoljava se psihološki težnjom subjekta da se što pre ukloni ispred opasnosti, nesreće, bola.

U vezi s tim strah prate odgovarajući telesni pokreti. U fiziološkom pogledu strah se izražava nizom simptoma: bledilo i ohlađenje tela zbog izbijanja "hladnog znoja", suhost usta zbog prestanka lučenja pljuvačnih žljezda; podizanje kose na glavi zbog zatezanja mišića pojedinih dlaka na glavi; krajnja malaksalost svih mišića, što uslovljava posrtanje ili padanje pri hodu ili nemogućnost hodanja.

Po jačini, emocija straha ima više oblika, koji na raznim jezicima imaju posebne nazive.

                       

Užas, ili jezovit strah, najviši je stepen straha.

 Strah je iščekivanje bliske opasnosti, nesreće ili stradanja.

 Bojazan, zebnja, su predviđanja kasnije ili udaljene opasnosti i izraženi su fiziološki, psihološki i fiziognomijski isto kao i strah, samo u slabijem stepenu.

 Nemir je trenutna bojazan i po jačini stoji između straha i bojazni.

 Obazrivost i smotrenost su stanja bojazni, kod prvog je težište zaziranja od opasnosti u preduzimanju izvesnih mera radi zaštite, a kod drugog je to težište u odkrivanju opasnosti očima.

Kukavičluk je malodušan strah koji sputava razum i zbunjuje, te se čovek ne razabire u opasnosti, već ostaje na mestu, "kao ukopan" ili "kao noj sa glavom u pesku" bespomoćno očekujući opasnost.

Drhtranje i treperenje su oblici straha u kojima preovlađuju telesni simptomi, dok kod strašljivosti preovlađuju duševni.