Joga se na zapadu počesto predstavlja kao praksa namijenjena zdravstvenoj dobrobiti dok to u Indiji nema nikakve veze i isključivo je metoda postizanja oslobođenja

 Ova tvrdnja je prilično promašila cilj. Naime, ako pogledamo povijest moderne joge uvidjeti ćemo da su prva nastojanja da se asketska isposnička disciplina joge prilagodi svjetovnim ljudima te koristi ne samo iz duhovnih već i zdravstvenih potreba javljaju prije nego se ona proširila na zapad kroz prve institucije širenja i prilagodbe joge poput Kaivalyadhama, Bombajskog Joga Instituta pa i Krishnamacharye, posebno u drugoj fazi života u Chennaiu kada se više bavi starijim i bolesnim ljudima te mu praksa postaje izrazito terapijski orijentirana. To je i niz drugij institucija i učitelja koji se bave terapijskom upotrebom joge, a koji su bili popularni gotovo isključivo u Indiji, a nepoznati na zapadu poput učitelja Indire Gandhi, institucija poput M. Desai instituta u Delhiju, niza programa obrazovanja u visokom školstvu posvećenih jogi itd.

Svojevremeno sam sudjelovao na konferencijama u Indiji koje redovno organizira institut terapijske joge koji djeluje unutar jednog od najvećih indijskih medicinskih sveučilišta ( JIPMER ), a pod pokroviteljstvom ministarstva zdravlja Indije koje ima u sebi agenciju koja se bavi tradicionalnom medicinom koja uključuje i jogu ( AYUSH ). Na konferencijama se redovno prezentiraju znanstvena istraživanja terapijskih učinaka joge od strane medicinskih institucija iz različitih dijelova Indije.

Tvrdnja da to u Indiji ne postoji i da je zapadna izmišljotina i marketing je frapantno nepoznavanje činjenica, u stvari je u Indiji jače i institucionaliziranije nego na zapadu.