Odoše ti plavi momci

               glasnici ljubavi

              umriješe u zoru

              čekahu negdje

             gdje more se spaja

              sa samim sobom

              bosu nogu moju .

             Dozivahu kao i uvijek

                kao nikad

            onu koju prezirahu

            Artemidu ; djevicu i

               staricu

             iz srca planina

            Nju oni moljahu.

           Ah , nije ona  ono što prolazi

            ono što se mijenja

            oni ostarjehu

             ona uvijek ista

         u trenu svakom drukčija

        tamo gdje oni bivahu

         na samrti

        ona tek izlazi iz plodnih

             visina

        kad ona uveče umre

       jutrom se već porodi

         u srcu slobode

          u Slobodi Ljubavi.