§11
Kant je svoj veliki filozofski rad zaključio jednim zapažanjem, da je on “potomstvu ostavio ostavštinu sustavne metafizike koje je izgrađena prema “Kritici čistoga uma” te da taj dar “ne treba potcjenjivati”. Međutim je neokantovska filozofija tom radu dala isključivo jedan spoznajno teoretski karakter. Kod Heideggera pak bilo je riječi o obnavljanju Kritike čistog uma kako bi pokazao njegove granice.
“Mišljenje je već kao takvo pobjeda konačnosti” i ono što je naročito značajno je nedopustivost i neodrživost interpreta Kanta, da prostor i vrijeme shvate kao kategorije i da transcedentalnu estetiku rastvore u logici, jer je kod neokantovaca bilo riječi o tome da se transcedentalna estetika mora odstraniti iz Kantova sistema, a time i vrijeme kao čisti opažaj.
Za vrijeme bi trebalo reći da je kategorija odnosno pojam razuma što onda vodi rastvaranju transcedentalne estetike u logici, dok je Hedeggeru bilo stalo do vremena ne u smislu jedne vulgarno shvaćene temporalnosti koja zanemaruje pitanje o bitku uopće nego drugačije, što ne bi značilo izostanak jedne ontološke analitike subjetivnosti subjekta.
bglavac
edin.kecanovic
