82. NAPALI SU GRAD

 

        Napali su grad – iz zraka, ispod zemlje, s vrha brda, iz vode. Grad je jaukao, gušio se u dimu, umirao od žeđe, od studeni, od mraka.

        U grad je tada u{ao Divni Stranac. Prvoga je čovjeka ščepao za ramena i viknuo:

        “Uzvrati! Usudi se! Obrani svoje”!

        Taj je čovjek tada zgrabio kamen, uzeo praćku, i krenuo da se usudi, da uzvrati. Vidješe ga ostali, krenuše za njim. I poče uzvrat, poče obrana. Nije bilo vremena za jauk. A bez jauka, bilo je manje bolno.

        Drugi je neki čovjek trčao da se pridruži braniteljima, kad naleti na Divnoga Stranca. U jednoj od gradskih ulica, pred jednom od bivših kuća. Divni Stranac zgrabi čovjeka za ramena, protrese ga kao slamku, i zaurla:

        “Da se nisi usudio! Zlu se ne vraća zlim”!

       

        Anđeli su to promatrali, pitajući se zašto jednomu ovako, drugomu onako. Divni Stranac sjedne na kamen pokraj razbijene česme, zagleda se u porušeni šeher, zapali lulu, i dobaci anđelima:

        “Za Mihaela je mač i bojna trublja, i sveti gnjev, zar ne? Za anđele čuvare je smilje blagih riječi. Treba samo prepoznati u koji rod vojske spadamo. Da, razlikujemo se, iako smo svi vojnici...”

I on otpuhnu lulin dim put spaljenoga šehera, a žar ubaci u oganj Indijanca s onu stranu obzora. Oganj poklonstveno poljubi zemlju pred Njegovim nogama, dim takne čelom Njegove sandale, i sveže im razvezane svezice.

 

“Dokle se protežu razlike”? upita jedan svemirski

pješak.

“Do Božjih nogu”.

I On zakorači u srce grada. Tamo zastane, kao da se nečega sjetio, kao da je nešto zaboravio.

 

KOJI JE TO GRAD, AKO NE OVAJ?

 

 

Vesna Krmpotić, DIVNI STRANAC, knjiga 4. (još neobjavljeno)