U praskozorje otkinuća tvoga

   od zemlje u tebi

   pod tvojim nogama

  bila sam litica

  sa koje si poletjela

  u prozračnu slobodu

  rakinutih okova

  neodsanjane sebe...

  Tvoje kandže

  bile su zarinute

   u ramena moje nade,

  a suze od bola

  bile su biseri

   koji su se prosuli po

   stazi tvojega leta

   da se znaš vratiti natrag

    u obnovljenu sebe..

   Voljena moja..

   U nebo pogledah

    i vidjeh od zvijezda

    široka tvoja krila sastavljena

    i maleno svjetlo

   koje mi nosiš

    da s tobom kroz mrak

    mogu poletjeti..

    Sva si zvjezdana, sva si

    svemirna,

    i tako prelijepa

   vraćaš se meni...

    Tu sam..

    I meni praskozorje novog leta

    s tobom dolazi...

    Čekam,

    da me vječnu

    zagrliš vječnošću svojom

     i svojim letom

     moj let dovršiš...