....Zastanimo, zaustavimo tren

                            moja Lalita, Luno moja

                             Igračice koja ležiš
 

                               na ležaju cvjetnom

                              u tišini koja čeka

                              pomak bedara svilenih

                            i susret bezvremenog

                            sunca sa zmijom vatrom

                            sa krikom

                           Boga iz sebe

                          primalno slatkim

                          duboko prodornim..

                         Tvoj cvijet

                           od početka

                       bit će opet

                       početak..

                     Tvoj Nehebkau

                             tvoje obavijeno

                          tvoje oko tebe

                       u tebi,

                           ambroziju topi

                         kapi žudno

                           kaplju

                            a žedna

                           usta ostaju

                         Ja sam taj

                      koji žeđ

                       utažujem

                      a vatra sam

                     u tebi

                      i kroz tebe..

                       Ti..

                     moja Boginjo u svima

                  tišinu ćeš zaodjenuti

                  krikom rađanja

                  svemira u sebi..

  

                          (Posvećeno Sireni)