Zaploviti treptajima sjećanja..Prepustiti duši da nježno povede našu čežnju u iskon, odakle je sve počelo..Kad smo bili ništa,obuhvaćeni svime,kad ne postojaše tijelo,samo uzdah i otkucaj posljednjih trenutaka, prije konačnog praska, kada se vinusmo u beskrajne zvjezdane rađaonice i talionice..O, da..Prvo se stvorismo a onda, jekom, jedno drugo dozvasmo..Kroz širine tamnog svemira,dozivasmo jedni druge,u čežnji, da se sjedinimo opet, kad tok vječnosti zatvori krug..Kada krug ponovo postane beskrajna ravnina,koja pred nama rasprostire dodir svoje ljubavi..Ah...Kad postanemo jedan udisaj,i jedan izdisaj, hoćemo li i tad poželjeti ljubiti još više?