veo šutnje

(Za let si stvorena dušo, Ujević)
 
tajna ima bezbroj vela
tuguje, kad se
na jednu koprenu svela
-          tad postade samo sjena
 
od pamćenja, pisana riječ nije trajnija,
to dušo, pamti
/hvala Platonu i Erazmu),
pisana riječ drobi engrame
u našem tromom umu,
sjećanje je kad duša tvoja plamti
-          duboke riječi ne ostavljaju nas same
 
šutnja je – govor duše nijeme
pritajeni grcaji - kad će doć…
naše su misli čudesno tkivo uma
-          tek dodir ima jaču moć
 
lijepa riječ skida koprene,
tad vidjeh suzne oči,
kroz veo šutnje nazirem zjene
-          znam – ti ćeš jednom doći