Kao Drevni Starac stoji ...
Godine i stolječa pored njega hode...
Više ih od umora ne broji...
Oblaci i vjetrovi Staru Dušu vode...

U vremena davna ... u vremena tiha...
Kada pupoljak je cvao baš poput stiha...
Melodija je bila nježna ... il' živahna kao čigra...
Listalo je ... u dubinu raslo...
Granalo se u širinu...
Životna je bila sva njegova Igra...

Tada došao je čovjek ...
Ili neko čudno biće ...
Više nalik demonu iz neke bajkovite priče ...
Hladnih očiju ... bez trunke srca i srama ...
Od pogleda jecala je baš svaka grana. ..
Strah je kolao od korjena na više ...
Listovi su plakali ...
Drvo postajalo je sve tiše ... i tiše...

Ostala je samo kora ... ogrubjela od olujnih noći...
Ptičji pjev se izgubio ...
Kao kristal razbijen na metalnoj ploči ...
Krošnja ostala je ogoljela ... tužna...
I čovjeku postala je nepotrebna ... ružna ...
Sjekirom je sasjekao sve prijatelje stare ...
Pretvorio u namještaj ... stolice ... ormare...
Pa se drvo utješilo ... bar saznalo je svrhu svoju ...
Napušteno...prepušteno ... vremenskome stroju ...

Ali Novi Vjetar puše...i mirise donosi...
Tajanstveno nas Drvo čeka ... vremenu prkosi...
Cijela povijest u njemu je zbita ...
Čeka dodir mekih ruku ... bez mača i štita ...
Ruku što će dotaknuti napuknutu koru. ..
I Ljubavlju ... bez riječi. .. izgladiti mu svaku boru ...
Energija će Ljudskog Bića isprati mu suze ...
Vratiti u granje Život što odavno mu uze ...

Drevni Starac pored puta ...
Još uvijek na nas čeka ...
Ispod tvrde. .. suhe kore ...
Duša topla je ... i meka....