mrakom širim od njega
crnje zjene...
vrebam tračak
svjetla...ispod
trepavica-
al ne vidim,
ništa do obrisa
hladnog, sada
meni nepoznatog
lica...
pa tijelo odmičem,
i gola ramena
plahtom obavijam-
kao bijelom
zastavom-što poziva
na predaju
pred još jednom
bitkom...
I
onda čvrsto...do
granice boli...
stežem čežnju...
pod jedrinom tinjajućih
grudi...
jer...nemam vise
razloga da
uzdrhtala strepim
od slučajnog dodira...
sklupčana u sebi,
ne nalazim smiraj...
I
sasvim tiho...tiše,
najtiše...
ruke skrivam
među bedra...
da pronađem toplinu,
s druge strane
ljubavi...
bglavac
edin.kecanovic
