Ponekad se plašim života,slika usječenih u starim zidovima;prvih ljetnih mirisa u tami...svega što nedostaje.Ponekad odem u naše vrijeme,krećem se po sobi starih navika,spotičem se o sjene prošlostii zrnca nevidljivih dodira,rasuta po krevetu,na kojem više nitko ne sniva.Ponekad se plašim sebe,krivog vremena zaustavljenog u srcu,tajnog pogleda što čeka svoj trenutak,i puta, pronađenog, na kraju priče.Ponekad se plašim udisaja,milijun čestica stvarnostikroz jedan jedini miris,podsjetnika na ispuštene zagrljaje...izgubljene, otuđene šapate,prešućene misli sa dna duše,i... uzvraćena toplina.Ponekad se plašim tebe,buđenja u nepoznatom jutru,tračka svjetlosti što dopire kroz prozor,drhtaja sred vrućeg kolovoza...i...spoznaje...da još si tu.