... zvijezde su se rasule po nebu ... i ... poput one ,nikad obučene , svečane novogodišnje haljine,što negdje u kutu mog ormara ... još uvijek čeka  da  tvoji prsti  pomognu mojima ... da pomognu zakopčati ono dugme ... negdje po sredini mojih leđa ... sjajile su naizmjenično ... čas jedna ... čas druga ...i tako redom ...

... vjetar je negdje odlutao i ... za sobom je ostavio samo tragove ... razbacanog lišća ... tišinu  ...  i onu , na prvi mah ... skrivenu hladnoću zraka ... jer ...nakon samo nekoliko minuta ... provedenih  pod tim nebom ... bezobrazno i bez pitanja ... ta ista hladnoća uvlačila se ispod odjeće ...i kao da se ...  i ona sama od sebe htjela skriti i uvući negdje ... na toplo ...  

... pokušala sam je ignorirati ,kao i sve one misli što mi isprepleću maštu i stvarnost ...i... udahnuvši ... neki ... pomalo zgusnuti zrak ... pomalo težak ... pomalo ... svjež ...

... pokušala sam ... pogledom u nebo ... saznati gdje si ... osjećaš li ovo što gori u meni ... dok negdje ... tako daleko od mene ... gledamo iste zvijezde iznad nas ...

 

               

 

... nisam htjela mislima odlutati u svoju maštu  ... jer ... toilko toga neostvarenog je u njoj ...

...a sve više i više me boli ... svaki od onih neostvarenih  trenutaka ... što sam ih  u svojoj mašti ... cijelim svojim bićem ... dotaknula ...

... a vrijeme ide ... i sve oko nas  ima neki svoj slijed događaja ...

... i niti vrijeme niti događaji ne pitaju ... „Možeš li me pratiti?“ niti govore „Ajde,evo ti ruka ... povest ću te ,vidim da ne možeš sam/a „

...ne ... nema toga ... oni idu dalje ... i nije im važno što je toliko toga ostalo iza njih ... toliko toga što se možda ... moglo zbiti ...

... jer ... vrijeme je nestrpljivo ... ono ne zna čekati ... ono ide ...

 

               

 

... i možda je i ...  zaista ... svaka ova zvijezda ... jedna od onih mojih neostvarenih ... želja ... što na tren zasjaju i podare mi  nadu ... a onda nestanu negdje u beskraju svemira ...

 

              

 

... ipak ... lutajući tako pogledom po beskrajnom nebu ... ugledah i jednu čiji je sjaj odudarao od drugih ...

... sjajila je bez treptaja ... nije nestajala ... i kao da mi je svojim sjajem govorila da su sve one uvijek tu ...

... da ni jedna od njih  ne nestaje  ... samo ponekad ... naiđu neki oblaci pa ih zaklone ...

 

             

 

... no ... hladnoća ... što se  sad već dobro uvukla posvuda ispod moje odjeće ... prekinula je ovaj moj zamišljen razgovor  sa najsjajnijom zvijezdom ... i  odvukla mi pogled s nje ...

... i koliko god sam se opirala da mi mašta ne zaokupi misli ,jer povratak u stvarnost je uvijek bolan ... ona je opet pronašla način da zavlada sa mnom  ...

... i kao da se ušuljala i u moju postelju prije mene ... i sačekala da se onako sklupčam oko nje... i ... kao namjerno ... odvukla me u one ... predjele ... iz kojih se najbolnije vratiti u stvarnost ...

... u predjele iz kojih je povratak u stvarnost i ... ono saznanje da su samo zvijezde na nebu ono što dijelimo ...daleko jače od ... boli ...

.          ... odvukla me u one predjele ... gdje u snu ...dišeš pored mene ...