TIP
1) (hermeneutika) Kršćanski egzegeti, medu njima prvi sveti Pavle, ustanovili su da se određeni događaji, ustanove, zbiljske (povijesne) ili izmišljene (mitske, književni likovi) ličnosti pojavljuju s jedne strane kao primjeri, tj. kao moralni tipovi, a s druge kao nagovještaji, tj. kao profetski tipovi.
Zbilja korespondentna tipu naziva se antttip. Može biti pojmljena na dva načina:
a) „realistički" (Prva Petrova poslanica, 3,21), što će reći da je tip tek naznaka, a povijesna je zbilja njegovo ostvarenje: npr. krštenje je punina (antitip) zbilje čiji je zametak (tip) Noina Arka;
b) „idealistički", što, upravo suprotno, znači da je tip duboka zbilja, idealni oblik, a povijesna činjenica je njegova puka sjena; npr. Melkisedek je (apstraktni) tip, a Isus je njegov (konkretni) antitip (Pavle, Poslanica Hebrejima, 8).
tipologijom nazivamo spoznaju i primjenu u praksi pojmova tipa i antitipa. tipološkom ekspozicijom nazivamo na taj način utvrđeno značenje tekstova Starog ili Novog Zavjeta-
V. alegorija, analogija, hermeneutika, hermeneutički smisao.
B. Joachim de Flore, Concordia Novi ac Veteris Testamenti (oko 1200. g, I. izd. 1519, pon. izd. Frankfurt, 1964); J. Botune, Mysterium Magnum, pogl. 63.
2) (metapsihika) S proširenim sadržajem, pojam Tipa u o-blasti Djelovanja znači isto što Ideja u oblasti Spoznaje.
B. M. Eliade, Le mythe de Vitemel retour, str. 52. sq.
edin.kecanovic
bglavac
