Istresam misli u jastuk od istine
Spremam ih jednu po jednu u ladice
Omatam ih pažljivo u svileni papir
da potraju što duže
(možda kome zatrebaju nekad)
A opet
koga briga za moje misli kad i svojih imaju viška?
Kad vrtlozi misli kao uragani urlaju
Jedni pored drugih
Ne čuju susjeda od vlastite buke
Ne vide ga od zaokupljenosti sobom
A opet
Možda koji tihi ormar
Privuče čiju pažnju....
Baš kao meni
neki pomalo prašni i neugledni zamotuljci
puni sunca, vjere, istine i praštanja
..........................................................
bglavac
edin.kecanovic
